PS:
Polistyren
Ze względu na swoją amorficzną strukturę polistyren jest przejrzysty jak szkło, twardy, kruchy i stabilny w formie. Polistyren jest odporny na oddziaływanie roztworów wodnych, ale tylko w ograniczonym stopniu na działanie rozpuszczalników. Jego wadą jest ograniczona odporność termiczna i skłonność do tworzenia rys naprężeniowych.

SAN:
Koopolimer styrenowo-akrylonitrylowy
SAN jest przejrzystym jak szkło materiałem o małej skłonności do tworzenia się rys naprężeniowych. SAN jest nieco bardziej odporny chemicznie niż PS.

PC:
Poliwęglan
Poliwęglany są liniowymi poliestrami kwasu węglowego, które skupiają w sobie wiele właściwości metali, szkła i tworzyw sztucznych. Poliwęglany charakteryzuje przezroczystość szkła i duża stabilność temperaturowa w zakresie -130°C do +130°C. Uwaga: poliwęglany tracą swoją wytrzymałość po poddaniu ich sterylizacji w autoklawie lub po ich umyciu przy zastosowaniu alkalicznych środków czyszczących.

PMMA:
Polimetakrylan metylu
PMMA jest przejrzysty jak szkło (określany jest jako „szkło organiczne”). Jest stabilny w formie i relatywnie niewrażliwy na wpływ warunków otoczenia. PMMA może zastępować szkło w wielu dziedzinach, o ile temperatura użytkowa nie przekracza 90°C i gdzie wymagana jest mała odporność chemiczna. PMMA charakteryzuje bardzo dobra odporność na działanie promieni UV.

PA:
Poliamid
Poliamidy są liniowymi polimerami z powtarzającymi się regularnie wzdłuż łańcucha głównego wiązaniami aminowymi. Ze względu na ich wyjątkową wytrzymałość i ciągliwość stosowane są one często jako materiały konstrukcyjne i powłoki metali. Wykazują one dobrą odporność chemiczną na oddziaływanie rozpuszczalników organicznych, ale są łatwo niszczone przez kwasy i utleniające związki chemiczne.

PCV:
Polichlorek winylu
Polimery chlorku winylu są amorficznym tworzywem termoplastycznym o dobrej odporności chemicznej. W wyniku dodania środków zmiękczających PCV znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach, od sztucznej skóry po wyroby uzyskiwane z wtryskiwarek. Wykazuje on szczególnie dobrą odporność chemiczną na działanie oleju.

POM: 
Polioksymetylen
POM posiada wspaniałe właściwości mechaniczne z zakresie twardości, wytrzymałości i rozciągliwości. Inne zalety to: bardzo dobra odporność chemiczna, dobre właściwości ślizgowe i duża wytrzymałość na ścieranie. W wielu przypadkach może dobrze zastępować metale. POM przystosowany jest do pracy w temperaturze do 130°

PP:
PP Polipropylen
PP ma strukturę podobną do PE, ale co drugi atom C łańcucha węglowego posiada grupę metylową. Znaczącą zaletę w porównaniu do PE stanowi wysoka odporność na działanie temperatury. PP może być wielokrotnie sterylizowany w autoklawie w temperaturze 121°C. Dobra wytrzymałość mechaniczna i chemiczna jest porównywalna do PE. PP jest jednak łatwo atakowany przez silne utleniacze.

PMP:
Polimetylopenten
PMP zbudowany jest podobnie jak PP, z tym że grupy metylowe zastąpione są przez grupy izobutylowe. Odporność chemiczna porównywalna jest do PP, z tym że PMP wykazuje tendencję do tworzenia rys naprężeniowych na skutek działania ketonów lub np. rozpuszczalników chlorowcowanych. Jego główną zaletą jest wspaniała przejrzystość i dobre właściwości mechaniczne, nawet w temperaturze do 150°C.

PE-LD:
Polietylen o małej gęstości
Etylen polimeryzuje pod wysokim ciśnieniem z określoną ilością łańcuchów bocznych. Daje to w porównaniu do PE-HD mniej spójną cząsteczkę o bardzo dobrej elastyczności i dobrej odporności chemicznej. Odporność PE -LD na oddziaływanie rozpuszczalników organicznych jest mniejsza niż PE-HD. Maksymalna temperatura pracy wynosi 80°C.

PE-HD:
Polietylen o wysokiej gęstości
Przy katalitycznym sterowaniu polimeryzacją otrzymuje się cząsteczki o bardzo małej ilości łańcuchów bocznych. W porównaniu z PE-LD cząsteczki są bardzo zwarte i charakteryzują się podwyższoną wytrzymałością i odpornością chemiczną. Maksymalna temperatura pracy wynosi 105°C.

ETFE:
Kopolimer etyleno-tetrafluoroetylenowy
ETFE jest kopolimerem etylenu i chlorotrifluoroetylenu bądź tetrafluoroetylenu. Tworzywo sztuczne charakteryzuje wspaniała odporność chemiczna, ale wykazuje się ono mniejszą stabilnością temperaturową niż PTFE (max 150°C).

PTFE
Politetrafluoroetylen
PTFE jest fluorowanym węglowodorem o wielkocząsteczkowej, częściowo krystalicznej strukturze. PTFE jest odporny na oddziaływanie niemal wszystkich związków chemicznych. Może być stosowany w temperaturze o zakresie od -200°C do +260°C. Powierzchnia nie ma właściwości przyczepnych. Właściwości poślizgowe i elektryczna zdolność izolacyjna są lepsze niż w przypadku tworzyw FEP i PFA. Jedyną wadą PTFE jest to, że może być on formowany jedynie poprzez proces spiekania. PTFE jest tworzywem nieprzezroczystym. Nadaje się do stosowania w kuchenkach mikrofalowych.

FEP:
Fluorowany etyleno-propylen
Są to fluorowane węglowodory o wielkocząsteczkowej, częściowo krystalicznej strukturze. Powierzchnia nie ma właściwości przyczepnych. Właściwości mechaniczne i chemiczne porównywalne są z PTFE, ale temperatura pracy ograniczona jest do zakresu od -100°C do +205°C. FEP znacznie słabiej wchłania wodę i jest przezroczysty.

PFA:
Polimer perfluoro-alkoksy
Są to fluorowane węglowodory o wielkocząsteczkowej, częściowo krystalicznej strukturze. Powierzchnia nie ma właściwości przyczepnych. Właściwości mechaniczne i chemiczne porównywalne są z PTFE, ale temperatura pracy ograniczona jest do zakresu od -200°C do +260°C. PFA znacznie słabiej wchłania wodę. PFA jest przezroczysty. PFA produkowany jest bez zastosowania katalizatorów i zmiękczaczy, dzięki temu może być stosowany do badań z zakresu analizy śladowej.

PUR:
Poliuretan
Poliuretan jest tworzywem sztucznym, którego cechy pozwalają na zastosowanie w wielu dziedzinach. Molekuły powstałe w wyniku polimeryzacji addycyjnej składają się z dialkoholi oraz wielofunkcyjnych izocyjanianów. Jako materiał służący do powlekania kolb pomiarowych BLAUBRAND® stosowany jest poliuretan wysokiej jakości, odporny na zadrapania, przezroczysty, a także charakteryzujący się wysoką elastycznością. Temperatura zastosowania mieści się w zakresie od -30°C do +80°C. Dopuszczalne jest krótkotrwałe oddziaływanie wyższej temperatury, do +135°C. Dłuższe działanie wysokiej temperatury powoduje utratę elastyczności.